مارک

!دیدی از این آدمهای مارک دار
آره مارک دار. از این آدمهای که تمام سرتا پاشون پر از مارکهای مختلفه که اگر این مارکها رو ازشون بگیری یکهو تمام هویت و شخصیت و اعتماد به نفس و فکر و همه چیشون رو از دست میدن. یکهو خالی می شن مثل یک مجسمه شنی که با تلنگری فرو میریزه. اگر یک روز مارکش معلوم نباشه ضربه مهلکی می خوره. بطرز وحشتناکی شهوت خرید داره!آره شهوت خرید،شهوت مارک، واژه ای که بخوبی معرف این جور آدمهاست. انگار باید ظرف وجودش و اعتماد به نفسش رو با این مارکها پر کنه ولی هیچ وقت پر نمیشه چون اعتماد به نفسش ظرفه نه مظروف. شهوتی که هیچ وقت از چهره اش دور نمیشه
...نمیخواستم در مورد تک بعدی بودن صحبت کنم اما به اینجا ختم میشه. همش بخاطر همون تک بعدی بودنه و

اگر ازش بپرسی برای چی زندگی میکنی نگات می کنه و برای اینکه کم نیاره مارکش و بهت نشون میده ولی اگر بخوای آدرس تمام پاساژهایی رو که اجناس مارک دار میفروشن

!برات لیست میکنه و بغل بعضیاش تیک میزنه که اینا مارک دار ترن

رستگاری

امشب یه فیلم دیدم،رهایی از شائوشنگ. بدون اینکه لحظه ای درنگ کنم با تمام فیلمها یی زیبایی که برای من زیبا معنی میشن و توی زندگیم دیدمشون و تعدادشون هم کم نیست بدون تردید این فیلم زیباترین فیلمی بود که دیدم زیباترین
:اینها چیزهایه که من از این فیلم فهمیدم
آدم توی هر موقعیت و هر مکانی وهر زمانی با هر مختصاتی میتونه به هر رذالت،کثافت،حماقت و هرمحیط وهر شرایط پست عادت کنه و حتی با عادت از زندگیش لذت ببره و این یعنی عقب نشینی ازخود واقعی بودن، خودی که باید باشی، خودی که میتونی باشی.انسانها با عادتهاشون زندگی می کنن و این عادتها رو مسن می کنن و اونها رو به نسلهای بعد خودشون تحویل میدن واون عادتها تبدیل به اصل میشه و در طی دوران چهره مقدس به خودش میگیره...ما به خیلی چیزها عادت می کنیم حتی به در کنار هم بودنها عادت می کنیم بدون اونکه نیازی رو عمیقا احساس کنیم. عادت می کنیم در کنار هر پلیدی و هر نقصی بمونیم.عادت می کنیم که خودخواهی هامون رو زیبا ببینیم.عادت می کنیم که از هر عادتی لذت ببریم و

اما امید یعنی پیام اصلی فیلم البته از نظر من .اینکه هیچ وقت توی زندگیم امیدم رو از دست ندادم واین رو بزرگترین سرمایه خودم می دونم باعث شده تا این فیلم بیشتر به دلم بشینه. اینکه ممکنه امید تو از نظر دیگران واهی باشه اما امیدیعنی امید یعنی نیروی محرکه عظیم برای حرکت و حرکت هیچ گاه واهی نیست. اینکه تو بتونی امیدت رو همیشه زنده نگه داری علیرغم تمام ناباوری دیگران. واین زنده نگه داشتن یه سرمایه دیگه میخواد: اعتماد به نفس، یعنی باورداشتن توانائیهای که ذاتا بعنوان موجودی بنام انسان داری بعلاوه چیزهایی که خودت به این موجود اضافه کردی
زیبایی این فیلم در اینه که همه بعنوان بیننده در ابتدای فیلم تصدیق می کنن که حرف دوست اندی یعنی اینکه 600 سال طول می کشه تا با اون وسیله بشه دیوار ها رو سوراخ کرد صحیحه و دل بستن به رهایی توسط اون وسیله احمقانه است. اما دقیقا نکته در همینجاست و تفاوت آدمها در همینه

و نکته ای دیگه ای که من فهمیدم این بود که اگر بتونی خودت رو از لحاظ درونی و شخصیتی بالا ببری توی بدترین موقعیت و بدترین مکانها و در برخورد با بدترین آدمها میتونی نسبت به دیگران وضع بهتری داشته باشی یعنی رابطت با دیگران از موضع ضعف نباشه و برعکس از موضع قدرت باشه:قدرت درونت
و در آخر اینکه تفاوت اصلی آدمها در اینه: فکر کردن و فکر نکردن یا بعبارتی استفاده کردن از قدرت اندیشه باعث رستگاری خواهد شدو علیرغم نظر منتقد فیلم ، این رستگاری تنها جنبه معنوی نداره. بلکه هم رستگاریه مادیه و هم معنوی

امیدوارم شما هم از دیدن فیلم لذت برده باشید، و اگر ندیدید توصیه اکید من به شما اینه که با تامل ببینیدش